Cusco

Na twee gave, leerzame weken in Ayacucho, gingen we weer door! Na het afscheid van onze lieve held Maxwel en zijn familie gingen we verder in de bus naar Cusco. Van onze leraar hoorden we dat het uitzicht van de busrit van Ayacucho naar Cusco geweldig was, maar we hadden de nachtbus en dit was een ontzettend hobbelige tocht vol haarspeldbochten, Spaans nagesynchroniseerde actiefilms en harde muziek van de buschauffeur de hele nacht door. Hierdoor kwamen we gebroken aan in Cusco.

In een overvolle taxi vol bagage kwamen we aan op onze ijskoude hotelkamer. Na een gevecht om wie het eerste onder de warme douche mocht, gingen Willina en Marieke boodschappen doen en was Lise de gelukkige die als eerste warm mocht douchen. Tenminste dat dachten we. Helaas werd onze douche niet warm en stonden we nog te bibberen en begon Lise hier al ziek te worden. Die middag kregen we gelukkig een straalkacheltje om onze vrieskast op te warmen en legde onze gastheer uit dat wanneer je de douche zo zacht zet dat er drie druppels uit komen, die drie druppels dan warm zijn. Na twee weken koud douchen, zijn drie warme druppels geweldig.

De volgende dag gingen we quadrijden, weer iets wat compleet nieuw was voor Willina en Marieke maar waar Lise weer compleet in haar element zat. Met deze rit reden we naar de zoutmijnen van Maras en een meer op 3000m hoogte: Laguna Huaypo. Het quadrijden ging ons goed af en we kwamen dus ook weer veilig aan. We liepen terug naar het hotel, want Harmen kwam die middag in Cusco aan. Aan het eind van de middag hadden we de briefing van onze Machu Picchu 2-daagse Inca Trail die de volgende dag zal starten. Deze avond begon ook Marieke ziek te worden. Die avond vroeg naar bed, want de wekker voor de volgende dag stond al om 5 uur.

Deze ochtend werden we al om half 6 door onze crossende taxichauffeur opgehaald. Hij bracht ons naar het treinstation in Ollantaytambo. Vanaf daar was het nog 46 km met de trein naar het punt ‘104 km’ waar we bijna letterlijk uit de trein werden geknikkerd. We stonden met een stel reizigers in de middle of nowhere op zoek naar onze gids Edwin. Dit was een niet al te spraakzame gids die in elke zin vier keer de woorden ‘no’ en ‘my friend’ zei. We kwamen na een paar minuten lopen uiteindelijk aan bij het laatste puntje in de bewoonde wereld. Daar konden we ons voorbereiden op de tocht met een bonk zonnebrand en deet.

Hier begon onze Inca trail. Vol goede moed klommen we de eerste trap op, niet wetende dat er nog heel, heel veel zouden komen. De trail is in twee delen opgedeeld. Het eerste deel is 8 km en stijg je van 2250m naar 2700m, een hele klim dus. Het tweede deel is ook 8 km, maar stukken vlakker dan het eerste deel. Tijdens deze tocht zagen we veel gave, indrukwekkende ruïnes  en uitzichten. De tocht was zwaar! Je merkt toch dat wanneer je zo hoog zit, je echt minder zuurstof hebt. Gelukkig was onze berggeit Willina ook mee die vrolijk verder sprong. Daarnaast hielp bagage ezeltje Harmen ons heel lief met de tassen, diende Marieke, ondanks de lagen deet, als lokmiddel voor de muggen en was onze wijze uil Lise op alles voorbereid met een draagbare apotheek.

Eindelijk kwamen we aan in Winay Wayna. Dit was het tussenpunt richting Machu Picchu en ontzettend mooi! Dit was nog later ontdekt dan Machu Picchu. Na deze vreselijke trappen gingen we verder met het volgende deel van de tocht. Dit deel ging ons veel gemakkelijker af.

Uiteindelijk stonden we voor de laatste trap, ook wel de ‘Gringo Killer’ genoemd, omdat dit de heftigste trap is. Het is een steile trap met 50 treden, maar het uitzicht is adembenemend! We kwamen aan bij de zonnepoort waar we het eerste uitzicht van Machu Picchu hadden. Het was gaaf om na deze lange tocht eindelijk Machu Picchu te zien. We stonden op een uitkijkpunt toen het begon te regenen en we liepen daarom snel naar beneden. In de regen hebben we nog wat mooie foto’s van Machu Picchu kunnen maken en het mooie was dat Machu Picchu bijna leeg was, omdat iedereen voor de regen was gevlucht.

Die avond kwamen we eindelijk aan bij het hotel en zijn we vroeg gaan slapen, want die dag daarna moesten we weer vroeg opstaan, maar dan ook echt ontzettend vroeg. Onze gids vroeg ons hoe laat we morgen naar Machu Picchu wilden en eigenlijk wilden we de eerste bus hebben voor een zo rustig mogelijk Machu Picchu. Eigenlijk wisten we niet hoe vroeg je moest zijn voor de eerste bus… Half 4 kwam onze gids ons bij het hotel ophalen, en nee, ik bedoel niet half 4 ’s middags. 3.30 uur moesten wij klaarstaan om in de rij te staan voor de bus. In de rij moesten we wachten tot 5.30 uur, want dan zouden de bussen pas gaan rijden. Wat hadden we een spijt toen we in de rij stonden, maar weer maakte het uitzicht heel veel goed. Als een van de eersten kwamen we aan in Machu Picchu op een uitzonderlijk heldere dag. Dit was een ontzettend gave dag en we kregen een interessante rondleiding met veel informatie over de Inca’s.

Die middag gingen we met de trein terug richting Cusco. Eenmaal aangekomen in het hotel konden we ons voorbereiden op de volgende pittige dag: Rainbow Mountain. Deze dag was weer flink vroeg, namelijk: 5.30 uur. We werden met een busje opgehaald en onze eerste stop was een restaurantje voor een ontbijtje. We kregen heerlijk brood met …. Jam, maar uiteindelijk ook nog een pannenkoek. We zien ook steeds meer verschillende primitieve wc’s. Achter een gordijn, geen deur, geen bril of gewoon een gat in de grond. We kijken eigenlijk bijna nergens meer van op.

Na deze stop reden we door naar het begin van de Rainbow Mountain Hike. Naja, hike? We waren nog zo moe van de Inca-trail! Daarnaast was deze plek weer nog hoger! Rainbow Mountains ligt op 5000m hoogte en heb je 50% van de zuurstof die je normaal in Nederland zou hebben. En dat merkte je! Gelukkig stonden er heel veel mensen met een paard en kon je voor een paar sol te paard naar de laatste trap. Lise zat weer volledig in haar element met het uiterlijk van een terrorist, terwijl Marieke en Willina hobbelend op de paarden zaten. Harmen vond de paarden maar niks en besloot te lopen, dat was een pittige hike!

Eenmaal aangekomen bij de laatste trap moesten we dan ook echt lopen. Op 5000m is die trap toch wel heel erg pittig! Bij elke paar treden schreeuwt je lichaam om adem. De gids kwam steeds langs met een of ander flesje. Dit moest je op je handen doen en dan inademen, het zou je vleugels moeten geven, maar zwaar was het helaas nog steeds. Ze noemde het: Lama pis. Boven op de berg kregen we een gaaf uitzicht over de berg met mooie kleuren. Hier konden we ook eindelijk op de foto met een alpaca! Wat een super leuke, zachte beesten zijn het toch! Daarnaast smaken ze ook erg lekker! Terug waren we allemaal kapot en ging zelfs Harmen te paard.

De volgende dag was de laatste dag in Cusco. Deze dag hebben we gebruikt om alle laatste leuke dingen in Cusco te bezoeken, zoals verschillende pleinen, kerken en natuurlijk hebben we het chocolademuseum bezocht. Daar konden we genieten van verschillende soorten chocola, chocolade thee en chocolade likeur. Proppievol kwamen we het museum uit. ’s Middags zijn we naar Sacsayhuamán gegaan waar we een prachtig uitzicht over heel Cusco hadden. Aan het eind van deze dag zijn we richting Puno gegaan, heerlijk met de bus.