Onze laatste, drukke dagen in Ayacucho

Zondagmorgen werden we fris en fruitig wakker in huize Briones Gomez. Om half 11 gingen we naar de kerk. Gelukkig hoeven we dan alleen maar de trap af te lopen en dan zijn we er al. Al nam Maxwel ons iets eerder mee naar de kerk. Daar kwamen gemeenteleden uit de kerkdienst, want ’s morgens was er ook een kerkdienst in het quechua (taal die door 4,5% van de Peruanen wordt gesproken naast Spaans) en stonden er al gemeenteleden te wachten om naar de dienst van half 11 te kunnen. Hartelijk werden we verwelkomt en veel mensen kwamen even een praatje maken. Soms ging dat met handen en voeten en een lach, maar andere keren ging het al redelijk goed met ons Spaans. Tijdens de dienst zakte de moed ons al snel weer in de schoenen. Af en toe verstonden we wel wat woorden en wat zinnen, maar ik denk dat niemand van ons nog weet waar de preek over ging. De liedjes zingen daarentegen gingen enorm goed. Meeluisteren, lezen en zingen is een goede combi om je Spaans te oefenen.

Na de dienst van 2,5 uur zijn we lekker uit eten geweest en hebben we het typische Peruaanse gerecht Pollo a la Brasa gegeten. Simpel gezegd: Kip met patat! Altijd goed voor de Nederlanders dus. Ook had het restaurant een hele goede quote op hun placemats staan: “El amor puede esperar. El hambre no!”. Erg druk hebben we het die dag niet meer gehad, want we hadden ’s avonds nog een kerkdienst en vervolgens zijn we lekker in bed gekropen, want maandag zou een drukke dag worden.

Maandag zijn we namelijk samen met Maxwel in de propvolle lokale bus richting de bergen gereden. Daar staat een groot ijzeren wit kruis. Vanaf daar heb je prachtig uitzicht over de stad én daar zouden we gaan ziplinen! Enthousiast als we zijn klommen we de berg op richting de zipline. Met veel zweet van Marieke en Lise en kleine geitensprongetjes van Willina bereikten we de top, klaar om te ziplinen. Maar… de zipline was gesloten, dus besloten we maar te genieten van het uitzicht. Op het randje van de berg zette Maxwel ons neer om weer een mooie fotoshoot te doen. Na de shoot van Lise en Marieke, moest Willina nog. Zij zei alleen maar: “Ik heb geen hoogtevrees, maar ik wil gewoon niet dood”.

We konden niet de hele dag wachten tot de zipline open zou gaan, dus besloten we maar naar beneden te lopen. Vol goede moed begonnen we te lopen, maar vele Nederlandse en Belgische (kinder)liedjes later, werden we toch wel moe en begonnen we steeds meer blaren te kweken. Over kleine, steile zanderige paadjes liepen we door de armere stukken van Ayacucho. Na ruim een uur lopen waren we bijna thuis, maar we zijn uiteindelijk door de taxi bij huis afgezet. Moe en enigszins voldaan zijn we toen languit gaan liggen en hebben we ’s avonds een spelletje gespeeld met Maxwel en Lucas. Dit bleek het spelletje rummikub te zijn. Maxwel heeft dit spel al 10 jaar, maar er lag een dikke aangekoekte laag stof op. Kennelijk had hij dit spelletje nog nooit gespeeld, omdat hij niet wist hoe het moest. De uitleg was namelijk in het Nederlands. Gelukkig hebben wij nu eindelijk dat spel een doel gegeven.

Na een niet zo lange nacht, klonk onze wekker om half 7 voor het eerst, om kwart voor 7 nog een keer en om 5 voor 7 was iedereen eindelijk uit bed gekropen. Om 8 uur werden we verwacht bij het toeristenbureau, want vanaf daar vertrok een klein wit busje naar Vilcashuamán. De tour zou van 8 tot 8 duren en we reden ongeveer de helft van die tijd. Soms waren dat goede verharde wegen, maar af en toe reden we over kleine, smalle, met gaten bedekte weggetjes waar het busje precies overheen kon rijden. Als je bij het raam zat, kon je tientallen meters naar beneden kijken.

De eerste stop die we maakten met het busje was bij een winkeltje waar we lekkere snoepjes, koekjes en Inca Kola kochten. Ook hebben we daar gebruik gemaakt van “wc’s”. Ze heten in ieder geval wc’s, maar bij de eerste wc miste de bril, bij de tweede was geen wc papier en bij de derde was geen wasbak.

De tweede stop was bij Puya Raimonii. We stopten midden in een weiland en vervolgens gingen we lopen. Wij hadden geen flauw idee waar naartoe, omdat de gids zo snel Spaans sprak. Kennelijk nam ze ons mee om bomen te bekijken. Wij dachten dat het cactussen waren, maar het waren palmbomen.

De derde stop was het mooist. We hadden onze tickets gekocht voor Complejo Arqueológico de Intihuatana. Dit was een klein paradijsje op aarde. Wat we als eerste zagen was een groot meer, een stenen pad, hoge bergen en veel zon. We zijn een eindje gaan lopen door dit paradijsje en na wat meters klimmen kwamen we bij ruïnes van de Inca’s. Ook was daar een soort fontein die uit de muur kwam en hadden we natuurlijk een geweldig uitzicht. We hebben ook een paar keer opnieuw moeten insmeren tegen het zonnetje (wat bij sommigen van ons niet baten mocht).

De vierde en laatste stop was in een klein dorpje met oude Inca tempels: Templo del Sol y de la Luna en de Ushno. Nadat we de ruïnes hadden bekeken, mochten we nog 40 minuten de toerist uithangen. Natuurlijk hebben we daar dan weer veel foto’s gemaakt en souvenirs gekocht. Uiteraard moesten we ook eten, maar  ja wat ga je dan kiezen als alles in het Spaans staat geschreven en je niet weet wat er lekker is? Juist, kip. Daarom kozen we 3 lekkere gerechten met kip: gefrituurde kip, kip van de barbecue en kip van de plaat.

Toen we na een lange dag weer terug kwamen in Ayacucho hebben we nog een broodje met jam gegeten en zijn we lekker opgefrist onder een koude douche. Gelukkig konden we uitslapen, want we hadden woensdag niet heel veel op het programma. Woensdag zijn we om 10 uur uit huis vertrokken om over de lokale markt te scharrelen en winkeltjes in en uit te lopen. De een had nog schoenen nodig, de ander een schrift en weer een ander had gewoon zin in een ijsje. Ook moesten we nog boodschappen doen, want we zouden pannenkoeken maken voor thuis. Dit werd echter een dag later, omdat we ’s avonds pizza gingen eten!

’s Middags werden we weer meegenomen door Maxwel naar het ijzeren witte kruis, want ja, we wilden nog wel graag ziplinen. De taxi kon ons gelukkig helemaal boven brengen, want de blaren waren nog steeds niet genezen. Boven aangekomen zagen we meteen dat de zipline nu wel geopend was! Gelukkig en zenuwachtig liepen we naar de man toe die ons zou helpen met ziplinen. Eerst was Marieke aan de beurt, daarna Lise en als laatste Willina. Rap schoten we naar beneden toe, met als gevolg prachtige foto’s en filmpjes en het hart kloppend in onze keel. Het nadeel was wel dat we dus over de bergrand terug moesten lopen naar  het beginpunt. Weer was dat een klein paadje met kiezels, verhogingen én… een hangbrug! Voorzichtig wandelend gingen we verder. Lucas kwam ons al tegemoet lopen terwijl Maxwel zich kostelijk vermaakte met de camera van Lise.

Na het ziplinen wilde de man die ons zo vriendelijk had geholpen, ons ook nog wel afzetten bij de grote weg, waar we vervolgens dan in de bus konden stappen. Achter in zijn pickup truck zaten we met z’n allen te wiebelen en te lachen, want de chauffeur nam zijn gas niet terug. Gelukkig zijn we heelhuids onderaan aangekomen waarna we de bus naar huis konden pakken, want er wachtte pizza op ons.

Na de pizza was het tijd om onze kleren, sokken en onderbroeken te wassen. Twee hoopjes wasgoed zorgden dan ook voor een volle waslijn, maar laat dat maar aan 3 vrouwen over.

Alle was was wel lekker droog toen we ’s morgens buiten kwamen. We hadden dus mooi de tijd om te vouwen en op te ruimen, want we hadden vandaag alweer een druk programma, namelijk scholen bezoeken. Om kwart voor 11 zijn we met de pastoor op weg gegaan. Het was een halfuurtje rijden met de bus naar de rand van de stad. Daar stond een katholieke basisschool met ongeveer 175 leerlingen. Samen met de kinderen van de school hebben we ons buiten voorgesteld en hebben we met de kinderen gedanst. Het liedje 'Hoofd, schouders, knie en teen' vonden ze ontzettend leuk. Vooral als we hem lekker snel deden.

De juffen, directeur en de kinderen ontvingen ons heel hartelijk en de kinderen gaven ook graag nog een knuffel toen we weggingen. We gingen nog naar de school van Lucas. Dit was wel een wat andere school. Hier had je namelijk het basisonderwijs en het middelbaar onderwijs in 1 gebouw. Dit zorgde voor een grote school, maar ook voor een drukke school. Toen wij op de binnenplaats gingen mee sporten met de leerlingen, trokken we dan ook veel aandacht. Voor de ramen zaten de kinderen mee te kijken, terwijl Marieke ons uiteindelijk de overwinning gaf. We hebben ook weer gedanst met de kinderen van groep 3 en 4. Ook Lucas zat in één van die groepen en ook hij vond het gaaf dat we er waren.

Om half 2 was de school uit, dus we hebben Lucas meegenomen en zijn al wandelend teruggegaan naar huis. Dit was na een lange dag toch best wel ver. Gelukkig hadden we ’s middags tijd om foto’s te ordenen en de blog te schrijven.

Tot slot hebben we onze laatste avond bij Maxwel verrukkelijke pannenkoeken gemaakt. Deze waren onder andere gevuld met kaas, spek of appel. Iedereen heeft lekker zitten snoepen van de pannenkoeken. Ze waren dan ook volgens Lucas: “Muy lekker”.

Tot de volgende blog! Ciao,