De lange reis naar Ayacucho

Na een beetje bijgekomen te zijn, beginnen wij aan onze blog!

Maandag 13 augustus zijn wij onze lange reis begonnen naar het verre Peru. Na het afscheid op Schiphol probeerden we onze hutkoffers in te checken. Helaas waren de koffers na veel onderverdelen toch nog te zwaar en moesten we flink bijbetalen. Na een mooi afscheidsdiner bij de MacDonalds gingen we door naar het vliegtuig. Toen konden we echt niet meer terug.

Na 12,5 uur kwamen we eindelijk aan in Lima. We werden ontvangen door Doris, een vrouw die we nog niet eerder gezien hadden. We liepen de hal in op zoek naar Doris, maar ver zoeken was het niet, want zodra ze ons zag, begon ze uitbundig te zwaaien. Na wat Spaanse struggles, kwamen we bij de auto. Het Spaans is nog wel pittig, maar lang leve Google Translate. Hier moesten we onze zware hutkoffers nog in zien te krijgen: twee in de achterbak en de rest op schoot. Eenmaal het verkeer in Lima te hebben gezien, wisten we ook waarom het niet verstandig was om zelf te rijden.  Het is ‘Wie het eerst komt, wie het eerst maalt’ met wat flink getoeter. We kwamen aan bij het busstation en checkten weer onze tassen in en ja hoor, ze waren nog steeds te zwaar. Helaas begon Willina al last te krijgen van de hoogte. De bus was wel een van de meest luxe bussen: brede stoelen die bijna helemaal plat konden. We waren allemaal zo moe dat we meteen in slaap vielen tot ik, Marieke, wakker werd omdat ik echt naar de wc moest. Ik keek op mijn telefoon in de hoop dat we er bijna waren, maar van de 11 uur durende rit waren er nog maar 45 minuten voorbij… gelukkig vonden we een wc in de bus! Willina begon zich steeds beroerder te voelen.

Na 11 uur gehobbel, getoeter en haarspeld bochten waren we eindelijk in Ayacucho. Hier haalde Maxwel ons op. We hadden een vage foto van Maxwel gezien maar hij herkende ons meteen en sloeg een arm om onze zieke Willina. Na een korte taxirit kwamen we aan bij het huis van Maxwel. We kregen meteen een lekker kopje warme cocathee aangeboden. Willina was zo beroerd dat ze daarna een poos heeft geslapen. Deze twee weken zullen we bij Maxwel en zijn gezin verblijven. Die middag zijn we mee geweest naar de lokale markt. Een totaal andere markt dan we in Nederland gewend zijn. Alles is helemaal vers, kleurrijk en groot. De hele kip die aan zijn kop aan een haak hing, werd voor onze neus verder geslacht. Marieke en Lise kregen de belangrijke taak om de doperwten te doppen. Daar hebben we die middag heerlijk van gegeten. Hier ontbijten we laat, eten we warm rond 2 uur en ’s avonds laat eten we nog een broodje. Willina voelde zich daarna gelukkig al weer iets beter en heeft samen met Maxwel ukelele gespeeld. Die avond zijn we, na een steenkoude douche, rond 7 uur naar bed gegaan en een lange nacht gemaakt. Na deze nacht hebben we onze kamer ingericht, daarvoor zag het er zo uit: