Altijd doen wat Maxwel zegt

Ondertussen zijn we hier al bijna een week. Wat gaat de tijd toch snel als je het leuk hebt! Woensdag zijn we samen met Aracelli, Lucas (6 jaar) en Nisy (6 maanden) naar mirador Cerro Acuchimay geweest. Vanaf hier hadden we een prachtig uitzicht over Ayacucho. Toen zagen we pas hoe groot Ayacucho eigenlijk is! Voordat we vertrokken, had Lucas een Nederlandse Donald Duck gekregen. De hele middag was hij onlosmakelijk verbonden met het stripboek. Zelfs tijdens de taxi rit kon hij zijn ogen niet van het stripboek afhouden. ’s Avonds hebben we samen met Lucas het kaartspel ‘Moddervarkens’ gespeeld. En fanatiek dat hij is! Door een spelletje te spelen, merk je dat het communiceren makkelijker verloopt. Het Spaans gaat oprecht wel steeds beter!

Donderdag hebben we van de enthousiaste Maxwel een tour gehad door Ayacucho. Kerken, musea, lokale markt.... heel Ayacucho hebben we met gehijg en gevaar voor eigen leven doorstaan. Bewegen valt niet mee op bijna 2500 meter hoogte. Daarnaast neemt Maxwel zijn taak als gids en fotograaf soms iets te serieus. Met gevaar voor eigen leven werden we een drukke rotonde op gestuurd. Of we voor de perfecte foto even in het midden van de rotonde willen gaan staan… Dat we daarvoor bijna werden aangereden door auto’s, taxi’s en busjes houden we even ter zijde.  Maxwel kon wel lachen om ons hysterische rennen. Gelukkig was niet de hele tour een bijna-doodervaring. We hebben prachtige kerken bezocht en Maxwel heeft ons veel kunnen vertellen over de verschillen in zijn land. Wat ons al snel op viel, is dat Ayacucho ontzettend veel contrasten heeft. Op het ene moment loop je door een prachtige, verharde, opgeruimde straat en op het andere moment loop je over een onverharde weg met veel afval en vervallen huizen.

Op vrijdag hebben we de omgeving van Ayacucho verder verkend. Maxwel besloot om ons zelf rond te rijden met de auto. Of dat een verstandige keuze is geweest, zijn we nog niet helemaal over uit. Wel heeft Maxwel ons prachtige dingen laten zien. Zo zijn we eerst naar een Wari museum geweest. De Wari-cultuur is een eeuwenoude cultuur met veel architectuur. Vanaf daar hadden we bovendien adembenemende uitzichten met vele fotoshoots als gevolg. Naast dat we nogal opvallen met onze blonde, lichte haar, blanke huid en onze lichte ogen, zijn we ook een toeristische attractie. Mensen vroegen of ze met ons op de foto mochten!

Na het museum reden we door naar Pampa de Ayacucho. Daar was in 1824 de slag tussen de Spanjaarden en Peruanen. Peru won. Ter ere van die winst werd er een monument geplaatst. Om daar te komen moesten we een flinke klim maken. Je merkt dat de hoogte enorme invloed heeft op je conditie. Behalve voor Willina, onze berggeit, zo lijkt het soms. Weer nam Maxwel de taak van fotograaf erg serieus. Of we even het monument wilden beklimmen? Natuurlijk! Dat de weg er naar toe bestond uit kleine ijzeren trapjes waarvan je het gevoel had dat ze elk moment konden instorten, houden we ook maar even ter zijde. Eenmaal weer veilig op de grond was het tijd voor: paardrijden! Als ware cowgirls gingen we de Andes in. De een soepeler en sneller dan de ander. Marieke had een chagrijnig paard, het paard van Willina was niet vooruit te branden en Lise zat volledig in haar element.

Na het paardrijden was het tijd voor het middageten. Een heuse Peruaanse delicatesse: cuy! Ook wel: cavia. Zoals op de foto is te zien, zat alles erop en eraan. Gedachten uit en eten! En oprecht: het was lekker! Desalniettemin: hoe langer we naar de foto kijken, hoe onsmakelijker het eten eruitziet.

Na onze cavia ervaring gingen we door met onze roadtrip. Nog steeds met lichte spanning stapten we bij Maxwel in de auto. Op weg naar de volgende locatie: het beeld van Jesus Nazareno. De moed zakte ons in de schoenen toen Maxwel de auto aan de kant van een weg zette. We gingen toch naar het beeld van Jesus? Daarboven op die berg? Toen zagen we pas het levensgevaarlijke pad naar boven. Weer vol vertrouwen volgden we Maxwel. Willina, de berggeit, gaf weer geen krimp terwijl Marieke en Lise de begrafenissen al aan het plannen waren. Nee, zonder gekheid: we kwamen gewoon doodvermoeid als aangespoelde walvissen boven. Bij het standbeeld hadden we weer een prachtig uitzicht, maar we waren vooral blij dat we heelhuids beneden aankwamen. Nu nog het laatste stuk bij Maxwel in de auto zien te overleven. ’s Avonds hebben we samen met Maxwel een film gekeken. Uiteraard Spaans gesproken en Engels ondertiteld.

Op zaterdag mochten we uitslapen. Daar hebben Willina en Marieke gretig gebruik van gemaakt! Er stond namelijk niet heel veel op de planning. ’s Middags zijn we samen met Aracelli, Lucas en een groep mensen van de kerk naar Mirador Cerro Acuchimay gegaan om te vliegeren. Uiteraard konden wij ook niet achterblijven en hebben wij ook onze vliegerkunsten vertoond. Tijdens het vliegeren had Marieke haar al een paar keer voorbij zien komen: de popcorn mevrouw. We konden dit niet negeren en hebben dan ook heerlijk popcorn gegeten.

We weten ondertussen wel wat erger is dan een steenkoude douche: geen douche! Helaas zaten we een dag zonder water. Dat betekende: geen douche en ook geen wc kunnen doortrekken. Dan merk je pas dat die steenkoude douche helemaal niet zo vervelend meer is… al geven we toch de voorkeur aan onze warme Nederlandse douches.