Sierra -> Costa -> Selva

Peru is opgedeeld in drie gedeelten. De Sierra, Costa en Selva. We hebben er inmiddels al twee gehad. Ayacucho, Cusco en Arequipa zijn allemaal Sierra. Ook wel de hooglanden genoemd. Paracas, Lima en Máncora zijn Costa. Dat is allemaal aan de kust. En nu zijn we in Moyobamba in de Selva, ook wel jungle genoemd. Dat we in de jungle waren, was ons meteen duidelijk toen we de bus uitstapten. Het was er warm, het regende en overal om ons heen kon je groen zien. Ook zagen we Mariquita. Zij is de directeur van Annie Soper, de school waar we onze stage gaan lopen. Bij haar stond ook een  man, Edison. Hij is de gastvader van Marieke. Hij nam haar en haar zware koffer meteen mee in de tuctuc naar huis, terwijl Lise en Willina met Mariquita, drie tassen en nog twee te zware koffers mee gingen. Eerst werd Lise afgezet bij haar gastgezin. Liz stond haar op te wachten en verwelkomde haar vriendelijk. Daarna moest Willina nog ondergebracht worden, maar dat duurde niet lang. Het is namelijk een klein dorpje en het huis van Willina en Lise ligt maar op 2 minuten rijden. Willina werd opgewacht door Victoria.

Via de telefoon konden we even contact zoeken met elkaar. We merkten meteen hoe gastvrij de mensen waren. Lise kreeg meteen eten, Willina ook en voor Marieke hadden ze zelfs shampoo, conditioner en tandpasta klaar gezet.

De families waren erg geïnteresseerd en ze wilden ook graag vertellen over hun eigen familie. Omdat het zo vroeg was, hebben we ook eerst onze koffers uitgepakt, maar toen gebeurde er wat ergs. Marieke was  haar gezin kwijt geraakt! Haar huis bestaat uit allerlei kamers op een rij met in het midden een groot grasveld. Toen ze langs de deuren liep en een blik naar binnen wierp, zag ze echter niemand. Ze zei nog eens: “Hola?”, en ja hoor! “Hola” was het antwoord. Ze keek om zich heen, maar zag niemand. Toch hoorde ze nog een keer “Hola, Hola”. Misschien plaagt iemand haar? Misschien haar gastbroertje? Maar nee, op een stok naast de keuken zat een papegaai haar te plagen door haar na te praten en Hola te roepen!

Gelukkig heeft ze haar gastgezin gevonden en kon ze naar de school toe komen. Daar waren Lise en Willina ook al. Het zusje van Lise en het zusje van Willina speelden allebei voor gids en lieten de hele school zien. Op het grasveld en het sportplekje stonden allemaal verschillende versierde tentjes. Daar hadden de kinderen eten klaargemaakt en die konden we natuurlijk lekker allemaal proeven.

Die middag heeft Lise nog iets geproefd. Hier hebben ze namelijk een bijzonder gebakken tussendoortje, namelijk Hormigas. Voor degenen onder ons die geen Spaans spreken: Mieren… Inderdaad, het klinkt niet lekker, maar Lise vond het meevallen. Marieke heeft het deze week ook geproefd, maar zij is geen fan.

Onze gastgezinnen wilde ons op zondag meteen meer laten zien van de mooie omgeving. Marieke is die ochtend naar de presbyteriaanse kerk in Moyobamba geweest, Willina is gaan hiken en is naar Tioyaku geweest en Lise is naar Yantalo en de thermale baden geweest. Die dag was het ongeveer 28 graden, dus hiken is pittig, maar Tioyaku is een soort natuurlijk zwembad dat grenst aan de rivier, dus opfrissen was wel even lekker. ’s Avonds zijn we met z’n drieën naar de kerk geweest in Moyobamba. We werden ontzettend welkom geheten door een van de leraressen van Annie Soper. Ze kende nog steeds de woorden ‘Goeiemorgen’ en ‘Doeidoei’. Met een knuffel en een kus wees ze ons verder.

Na de kerkdienst werden we afgezet bij huis en hebben we lekker wat slaap gepakt, want onze eerste stagedag zou om 7 uur ’s ochtends beginnen. Maandag ochtend kwamen we alle drie gelukkig goed aan op Annie Soper. De kinderen kwamen ook allemaal in hun uniform aan en liepen door naar de aula van de school. Daar hebben ze elke ochtend gebed, zingen en een stukje lezen uit de bijbel. Mariquita haalde ons op het podium na het gebed en konden we ons voorstellen. Tijdens het foodfestival van zaterdag hadden we ook besproken welke klas we graag wilden hebben. Willina werd ingedeeld in tercero grados (groep 5) en Marieke en Lise in segundo grados A en B (groep 4).

De kinderen reageerden enthousiast en wilden zichzelf meteen voorstellen. In de klas hebben we nog een voorstelrondje gedaan en hebben we onze begeleiders ontmoet.

Die dag heeft Willina denk ik niet zo’n goeie invloed gehad op de kinderen, want 1 voor 1 werden de kinderen ziek. Een meisje zag er niet fit uit en gaf uiteindelijk ook over in de klas. Zij had die avond ervoor pollo a la brasa gegeten, maar dat was kennelijk niet goed gevallen. Vervolgens was er een jochie die het overgeven niet aan kon en die moest ook overgeven. Tot slot kwam er die ochtend nog eentje die overgaf. Ook hij had pollo a la brasa gegeten. Ik denk dus niet dat wij dat ook moeten gaan eten!

Wat ook wel typisch is tijdens de stage in Peru: de leraar is soms verdwenen. Soms staan we zelf in de klas en dan is de leraar ergens anders. Zo heeft Willina al eens een uur alleen staan improviseren, heeft Lise al twee keer alleen voor de groep gestaan en zo heeft Marieke ook al een halfuur alleen in de klas gestaan. Gelukkig kunnen we het positief zien, want ja, daar leer je flexibel van te worden.

Wat we ook meemaakten was de dokter. Nee, niet voor ons, maar voor de kinderen. In de klas kwam een zuster met een bak flesjes. Ze legde uit dat je de inhoud van dat flesje moet innemen tegen parasieten. De flesjes werden geschud en uitgedeeld. Een aantal kinderen hadden hem zo opgedronken, terwijl anderen het er een stuk moeilijker mee hadden. Ook de leraren kregen iets tegen de parasieten, gelukkig geen flesje, maar een tablet.

De eerste lessen in het Spaans zijn ook gegeven! Het is nog wel pittig, maar de kinderen helpen maar al te graag om te raden welk woord je zoekt en om je de goede uitspraak te leren.

Na school is er ook tijd over, want hier hanteren ze het hele jaar een heerlijk tropenrooster. Dit betekent: om 7 uur begint school en om 2 uur ben je vrij.

Zo heeft Lise al een dansles gedaan, met een bootje over de Rio Mayo gevaren en bij een aantal uitkijkpunten wezen kijken.

Marieke heeft karaoke gedaan, is bij de thermale baden geweest, een föhn gekocht, want ja de luchtvochtigheid is hier geen pretje, en heeft ze al veel achterop de motor gezeten bij Edison.

Ook Willina heeft al veel gezien. Zij is naar Fundo Alegria, Milan en thermale baden geweest. Ook is ze wezen kijken bij de zwavelbaden.

Ook gaan we nu elke dinsdagavond en donderdag avond met Liz mee naar Yogales.

In Moyobamba heb je naast hele mooie natuur, lekker weer en lieve mensen ook iets heel erg akeligs: Muggen. Wat een nachtmerrie zijn die beesten. Bij Marieke lijken de muggenbulten, die ze op haar enkels heeft, op een enge ziekte, bij Lise lijken de muggenbulten op haar gezicht als puisten en Willina heeft er welgeteld 80 over haar benen. Desalniettemin zijn we nu bewapend met flessen deet en zalf. Ook voor ’s nachts hebben we muggenwerende rotzooi gekocht.

Dit weekend was ook weer druk met activiteiten. Zaterdag was het voor sommigen tijd voor uitslapen, maar anderen waren al vroeg op. Marieke zou vandaag een eindje gaan varen en wandelen, Willina zou gaan zwemmen en Lise zou naar Tioyaku toe. Al snel merkten we dat Lise echt in het oerwoud liep, want ze had geen internet verbinding meer. Ze heeft ook nog bij tientallen verschillende orchideeën gekeken. Moyobamba staat namelijk bekend om zijn orchideeën, dus ook de mensen hier zijn er trots op.

Marieke had echter wel bereik, zij stuurde een leuke foto van het kabbelende water en het kleine gezellige bootje. Willina was ook eindelijk op bestemming: Tahuishco, maar toen ze de deur open deed van de auto, keek ze in het gezicht van Marieke. Met onze families hebben we een typisch schaafijsje gegeten en is Willina doorgereden naar Milan. Dit is een buiten zwembad net buiten Moyobamba. Daar is Marieke uiteindelijk ook gekomen om nog even een duik te nemen. Na een uurtje zwemmen zei Marieke: “Jij hebt trouwens groen haar, ook je hoofdhuid is groen”. We moesten er allemaal hard om lachen, want ook Marieke had dit probleem. Het lachen verging ons al snel toen we onder de douche stonden, want wat groen was, bleef groen. Gelukkig ging het er bij Willina een beetje uit, maar helaas heeft Marieke nu de bijnaam Árbol Marit (boom Marieke).

Tot slot de zondag. Marieke en Lise moesten er vroeg uit, want zij zouden naar een aantal watervallen gaan. Ze hebben een heel eind gelopen. Ook het traplopen vonden ze weer erg leuk. De trauma’s van de incatrail kwamen weer naar boven, maar het was er wel erg mooi! Ook konden ze nog even lekker afkoelen in het zwembad vlakbij Moyobamba.