Van vakantie naar realiteit

Helaas, jullie zien het al. Ook voor ons is de vakantie voorbij, nouja, voor nu. Na onze stage in Lima hebben we wel weer een vakantietje verdiend!
Zaterdag was een vroege start voor ons. Om 6 uur waren we al onderweg in Paracas. Niet alleen voor het gesprek met de tour coördinator waren we vroeg op pad, maar om 7 uur moesten we al bij Cruz del Sur zijn. Al snel hoorden we dat onze bus een uur vertraging had, maar gelukkig hadden we kaarten mee en een lekker oreo-ontbijt, dus we hebben ons evengoed prima vermaakt. Ondanks dat we het heel gezellig hadden, was er toch een gespannen sfeertje. Wij gingen dan eindelijk naar Lima. Hier zouden we gaan stage lopen! Ook was het de laatste dag in Lima voor Harmen, dat zorgde ook voor spanning. Na zo’n drie uurtjes zagen we de drukke chaos op de weg en kwamen we steeds meer in het centrum van de stad terecht. Moe stapten we uit bij Cruz del Sur. Na een paar dikke zoenen en knuffels van Marieke kregen wij ook een afscheidsknuffel van Harmen en ging hij op weg naar de Airport. Tranen moesten echter al snel plaats maken voor een enthousiaste dame: Anamaria. Samen met haar jongste zoon Daniel, kwam ze aanrijden in een grote auto. Ze gaf ons lachend een knuffel en begon vrolijk in het Spaans te kletsen. Een beetje overdonderd begonnen wij ook in ons beste Spaans. Meteen voelden we ons welkom want ze zei: “Ahora tengo cinco hijos!” (Voor de niet Spaans sprekende mensen onder ons: “Nu heb ik 5 kinderen”).
Toch was nog niet alle spanning weggenomen, want in welk gastgezin zouden we worden geplaatst?
De autorit was niet bepaald lang en we stopten al snel voor een groen huis. De auto werd verlost van 3 grote, zware koffers, 4 backpacks en 3 studenten. We werden binnengelaten en de koffers werden naar boven gedragen. Zouden we dan met z’n drieën in één gezin komen? Jazeker! Anamaria wilde ons alle drie gezellig in huis hebben. Onze Peruaanse moeder liet de kamer zien. Hier zou Lise gaan slapen. Marieke en Willina moesten echter nog een klein, smal, betegeld trappetje op naar boven. Boven waren 5 kleine mini ‘huisjes’. De derde was voor Marieke en Willina. In de kamer stonden twee opgemaakte bedden en zagen ze al snel een privé douche en wc. 
Opgelucht konden we adem halen dat alles oké was, maar lang duurde het niet, want… etenstijd! We kregen een lekkere kom soep en toen we het op hadden, waren we aardig gevuld, maar zo werkt het niet in Peru. Je hebt soep voor en daarna nog een ‘plato’. Dat betekent een bord met rijst, saus, groente, aardappel en vlees.  Na de soep zat Willina zo goed als vol, en dat gold eigenlijk ook wel voor de rest. Anamaria kwam met een bord vol eten aan, maar Willina vroeg om ‘un poco’. Het volle bord ging daarom naar Lise, want die lustte dat wel. Ook Marieke wilde ‘un poco’. Maar helaas begrijpen de Peruanen het begrip ‘een beetje’ niet. Wij hadden namelijk alsnog een bord vol met eten. 
Sinds die dag staat Willina er om bekend dat ze alleen ‘un poco’ eten wil en dat Lise een grote eter is! Zij kreeg namelijk na haar bord eten ook nog een toetje op. Dit is een soort taart gemaakt van 4 lagen koek en 3 lagen melk. Van deze taart kunnen we wel een week eten, dus klein is hij ook niet. Deze taart heet King Kong.
Na het eten hebben we een privétour gehad door een stukje Lima. Anamaria heeft alle straten meegetekend en zo goed mogelijk proberen uit te leggen. Gelukkig zijn de straten hier allemaal in vierkanten gelegd, waardoor verdwalen niet echt mogelijk is.

Zondag hebben we ook niet veel gedaan. Het enige wat we voor bijzonderheden hebben gedaan, was een kerkdienst bijwonen en picarones eten. 
We hadden Anamaria gevraagd hoe laat we moesten opstaan voor de kerk en ze zei ons dat we om 10 uur weg zouden gaan. Kennelijk begon de kerk al om 10 uur, maar hier in Peru is het heel gewoon om de kerk in te komen wanneer de kerk al is begonnen en al weer weg te gaan als de kerk nog bezig is. 
Na wat opwekking zingen en een preek van een uur zijn we toen terug gegaan naar huis om lekker te eten. Verder hebben we toen maar eens onze 10 kilo te zware koffers uitgepakt. Samen met het hele gezin hebben we toen lekker gegeten, maar ’s avonds zijn we ook weer meegenomen naar een eettentje, want we moesten natuurlijk lekker afsluiten. We kregen de opdracht om niet te vragen wat we zouden gaan eten, maar gewoon te eten wat ons voor geschoteld zou worden. Eerst kwamen ze een soort Peruaanse donuts brengen. Het smaakte naar een oliebol in zoete saus, dus die waren in ieder geval goed gekeurd. Vervolgens kregen we een stukje vlees op ons bord. De smaak was verrassend lekker en leek op de smaak van een lekker biefstuk. Dit was echter niet een lekker biefstuk, maar koeienhart. Toen we dat wisten, vreesden we al voor het tweede stuk vlees. Deze smaakten op zich ook wel oke, maar de structuur van het vlees was een beetje gek. Het leek een beetje op een speklap met heel veel vet. Dit was het niet, maar, je raadt het al, een ander orgaan. Dit was koeienmaag. Wonder boven wonder hadden we ons buikje toch vol aan het eind van de avond, waardoor we maandag vol goeie moed konden beginnen aan stage.

Anamaria heeft ons maandag gematst, want we mochten wel uitslapen tot 7 uur. Het plan was om om 8 uur weg te gaan, maar dit werd half 9. Hobbelend met de bus kwamen we aan bij San Andrés. Daar maakten we kennis met de beveiliger, die ons elke ochtend binnen moet laten, de secretaresse, die ons elke middag eruit laat, de directeur en onze stagebegeleider Carmen. Carmen vertelde ons dat we morgen een rondleiding zouden krijgen, want het gebouw is enorm! Wat wel als verrassing kwam, is dat we die dag dus nog geen stage zouden lopen. De volgende halte was namelijk San Marcos, de universiteit waar we 2 keer in de week heen gaan om college te volgen bij Anamaria in de groep. 
Dinsdag werden we in ieder geval wel feestelijk wakker, want Marieke was jarig. Ook zij is eindelijk geen tiener meer. De realiteit kwam daarna al wel snel, want om 7 uur moesten we bij de bushalte zijn. Echter, bij de eerste twee bussen pasten we er niet eens in. De mensen puilden er gewoon uit! Iets te laat kwamen we daarna op stage aan. Niet een hele goeie indruk, maar aan de andere kant, het is en blijft Peru. 
Op San Andrés stond Carmen al op ons te wachten en we werden hartelijk ontvangen. Ze nam ons mee en dumpte vervolgens Willina bij grade 2, daarna Lise bij grade 2 en tot slot ook Marieke, maar die mocht nog veilig met Carmen mee. Bij alle drie was er een les Engels bezig en een beetje overrompeld zijn we toch maar gaan helpen in de les. Om 5 over 9 was de les alweer voorbij, want alle kinderen moesten verzamelen in een grote aula. Daar stonden alle kinderen blij en hard mee te zingen met een opwekkingslied. Elke ochtend beginnen de kinderen hun dag daar met een lied en een korte overdenking met een leerkracht.

Na onze eerste dag San Andrés was het ook alweer tijd voor ons eerste college op San Marcos. In het eerste college heeft Marieke het hele Nederlandse scholensysteem uitgelegd in het Spaans en is er als dank nog voor haar gezongen voor haar verjaardag!
Tijdens het tweede college hebben Lise en Willina dat samen geprobeerd en hebben we met z’n drieën ook nog een verdere presentatie gegeven over Nederland, Nunspeet, Schuinesloot en Urk. We werden daarna ingedeeld in groepjes om de studenten te helpen met lessen bedenken.

Intensief als de dag was, hebben we toch al wel veel geleerd. De rest van de week hebben we fijn zelf al lessen kunnen geven, kunnen helpen en het bijzonderste die week was toch wel op donderdag. Carmen vertelde ons dat sommige klassen extra hulp nodig hadden, omdat de leerkracht naar de science fair moest. Lise ging optimistisch naar grade 2 en Marieke en ik werden naar grade 4 gebracht.  Na een halfuur lang dansjes doen met de kinderen en liedjes zingen en spelletjes doen, wisten we ook bijna niet meer wat we doen moesten, maar Wilina werd ook nog eens opgehaald door Carmen. Er was namelijk nog een klas die extra hulp nodig had. Willina werd in een klas neergezet waar complete chaos heerste. Er zaten kinderen van grade 4, 5 en 6. Sommigen waren muziek aan het luisteren, anderen zaten spelletjes te doen en anderen waren popcorn door de klas te gooien. We kwamen er om 9 uur ook pas achter dat dit tot 12 uur zou duren. We moesten de kinderen dus bezig zien te houden voor 4 uur. Lise en Marieke hebben just dance gedaan en filmpjes gekeken, maar de klas van Willina was niks mee te beginnen. De classteacher (soort mentor van de klas) vond het wel prima gaan. 
Na die dag waren we dus wel aardig afgepeigerd. Gelukkig hadden we zaterdag wel wat leuks op de planning staan: Uitslapen! En we zouden naar de dierentuin. In deze dierentuin waren typische Peruaanse dieren te vinden, zoals de vicuña’s, condors en chinchila’s. De dieren waren ingedeeld in de categorieën selva, sierra en costa, maar natuurlijk waren er ook internationale dieren, zoals de zebra’s en giraffes. 

Het weekend werd weer goed afgesloten met lekker eten. Dit keer was dat Pollo a la Brasa. Nadat we een kippenhok aan kip hadden opgegeten, was het alweer tijd voor stage. De hele week stond de wekker weer op 5 voor 6 en ook op de woensdag, toen we ons visum moesten regelen. In een oude roestbak als taxi zijn we op weg gegaan naar het vliegveld. Na een halfuur met hartverzakkingen en bijna uit de gordels schieten, kwamen we daar aan. Bij de immigratiedienst sprak echter niemand Engels, dus met moeite legden we uit wat we nodig hadden. De vriendelijke man hielp ons graag en zorgde voor 12 sol dat we 80 dagen extra mogen blijven. We moesten alleen nog zelf even wat dingen invullen op internet, maar dit werkte niet kwamen we te laat achter, dus meteen maar doorgelopen vanaf stage naar de immigratiedienst die ‘vlakbij’ stage zit. Zo’n halfuurtje lopen en zoeken, kwamen we eindelijk bij het gebouw, alleen was dit niet het goeie gebouw. Waar we wel heen moesten, was alleen ook niet helemaal duidelijk. Gelukkig zagen we andere mensen met een paspoort lopen, dus daar zijn we maar gewoon achteraan gelopen. En ja hoor! Gelukkig, we waren in het goede gebouw. Waarschijnlijk zagen we er wel erg sneu uit, want al snel kwam er iemand aanlopen van de security die ons naar het goede loket bracht. Daar moesten we een uur wachten tot ons nummer werd omgeroepen. Toen we eindelijk IN32 zagen, werden we dus meteen blij. De meneer in het loketje hielp ons erg goed. We kregen een papier mee en moesten naar de derde verdieping verder lopen. Daar kregen we ook weer een nummertje. 92. Het bord stond alleen nog maar op 50… Twee uur later werden we eindelijk geroepen. Half bevroren door de airco waar we onder hadden gezeten, liepen we naar het loketje. Daar werd ons alleen gezegd: “Hebben jullie het formulier ingevuld?”. 
En dat hadden we dus niet… we moesten dus eerst een formulier ophalen, die invullen en vervolgens weer wachten. Gelukkig was dat sneller geregeld dan verwacht en hadden we na een halfuur eindelijk onze stempel en toestemming om langer te blijven.
Op stage gaat alles wel redelijk goed. Elke dag doen we wel 2 lessen en zijn we bezig met de onderzoeken. We hebben inmiddels al een stuk of 6 interviews gehad met leerlingen, leraren en directieleden. 
De lessen op San Andrés zijn wel compleet anders dan we gewend zijn, kwamen we achter. De kinderen lopen door de klas wanneer ze willen, praten door de klas wanneer ze dat willen en blijkbaar spelen ze ook op hun blokfluit tijdens de lessen. De leraren wachten ook niet tot het stil is of tot iedereen kijkt en luistert, maar gaat er gewoon bovenuit roepen. De klassen zijn ook kleiner. De groep bestaat uit zo’n 20 tot 25 leerlingen. En ze hebben allemaal hun eigen classteacher. 
Nog 1 leuk voorbeeld van het onderwijs en de manier van denken hier in Peru is dit: net voor het weekend zouden Lise en Willina helpen met het oefenen voor de mondelinge examens van de kinderen voor Engels. Ze liepen de klas in en wachtten tot ze kinderen konden meenemen, maar de leraar was op ons aan het wachten. Ze zei: “Jullie kunnen ook wel spelletjes doen met de kinderen en hier het spreken oefenen toch?”
Ze werden dus volledig voor blok gezet en moesten op dat moment maar een les uit hun mouw zien te schudden. De les duurde nog een uur, dus dat was wel pittig. Het is allemaal wel goed gekomen, maar dat zijn wel situaties waar we wel eens in terecht komen.
Het is hier nu bijna 9 uur en inmiddels zijn we wel moe geworden. We weten ook dat de wekker weer op 5 voor 6 staat, dus hier gaan zometeen lekker de lampen uit en de slaapmaskers op. Op naar een nieuwe stageweek, want nog 2 te gaan en dan een weekje zon, zee, strand!
Tot de volgende blog!!